De post-individualistische samenleving (79)

Dit bericht is 741 keer gelezen!

Ik geloof er niets van (6) / BLIJF!

Toen de kinderen nog thuis woonden woonde er bij ons een hond. Rocker. En als de kinderen vrienden of vriendinnen meenamen naar huis was Rocker niet zelden de attractie van de dag. Rocker kende namelijk een serie kunstjes. En er was een pot hondenkoekjes. Ging de hand van één van de kinderen in de pot dan was Rocker één en al aandacht. Naast springen, rollen, dansen en dat soort opdrachten was er ook de opdracht “BLIJF!”. Rocker werd geacht te gaan zitten en er werd een koekje op zijn natte neus gelegd. Dat koekje balanceerde daar en Rocker kreeg de opdracht “BLIJF!”. En Rocker bleef als een standbeeld zitten en balanceerde het koekje op zijn neus. Tot het moment dat de opdrachtgever (jawel die en niemand anders) zei “Toe maar!”. Dan wipte Rocker het koekje met zijn neus in de lucht om het behendig op te vangen en op te eten. Grote hilariteit onder de kinderen. We hebben Rocker ook wel eens in een verder lege kamer aangetroffen met een koekje op zijn neus, wachtend op het verlossende commando. Kinderen zijn niet altijd vriendelijk.

Niet alleen kinderen overigens. Rocker kon het koekje op zijn neus niet zien. Dat weet ik proefondervindelijk. Als je namelijk zijn neus aanraakte en de opdracht “BLIJF!”gaf bleef hij ook zitten. Ook al lag er geen koekje op zijn neus. Bij het verlossende commando “Toe maar!” wipte hij dan ook met zijn neus om er vervolgens achter te komen dat er geen koekje uit de hemel kwam vallen. Het was gewoon hilarisch om te zien dat hij op de grond op zoek ging naar het koekje. Hij dacht blijkbaar eerder en liever dat hij het koekje gemist had dan dat ik hem een loer draaide. Overigens was hij gewend aan de grap want direct na het zoeken kwam hij dan bij mij om alsnog zonder verdere kunstjes zijn koekje in ontvangst te nemen.

Zo klinkt voor mij de opdracht “Blijf” die Jezus mij geeft. Blijf in mijn liefde! Vanuit mij gezien is er niets mis met deze opdracht. De opdracht geeft zin aan mij (over de liefde later), aan mijn doen en laten, aan mijn hoop en verwachting, aan mijn dag. “Zien” doe ik de beloning van mijn hoop en verwachting niet. Behalve dat die hoop en verwachting mijn leven hier en nu bepaalt en zin geeft. Ik zie mensen om me heen reageren op liefde, op mijn vasthoudendheid, op mijn hoop en verwachting. Ook al zie ik de uiteindelijke beloning niet mijn innerlijk en mijn omgeving veranderen van kleur, vorm en inhoud door de opdracht te volgen. Er “gebeurt” iets dat meer is dan ik. BLIJF!

Mijn moeder naderde het einde van haar aardse bestaan en het palliatieve team zat aan haar bed om te praten over haar wensen voor haar einde. De arts vroeg naar haar verwachting van het sterven. Mijn moeder vertelde dat ze nieuwsgierig was naar het hiernamaals dat de dominees haar altijd hadden beloofd. De arts antwoordde dat “niemand weet of er echt iets zal zijn”. Ik vond dat een nogal botte manier van reageren bij een sterfbed, maar na enige stilte zei mijn moeder: “Als er niets is heb ik mijn hele leven lang steun, blijdschap en kracht gehad van mijn geloof in de liefde van God.” Mijn moeder gaf mensen vaak de antwoorden die bij die mensen pasten. Daarmee legde zij op haar manier koekjes op neuzen.

Zie je dat het niet onzinnig is om tegen de individualist te zeggen: Blijf in mijn liefde? Het verandert jouw leven blijvend en ingrijpend ook al zie je niet. Jouw zien is sowieso beperkt, dus vertrouw daar niet tezeer op. Vertrouw liever op jouw hoop en geloof, want “geloof is de zekerheid van de dingen die je niet ziet”.

(wordt vervolgd)