De post-individualistische samenleving (77)

Dit bericht is 422 keer gelezen!

Ik geloof er niets van (4) / maar ….. eehhh …..

Dus (lees het vorige blog) als iemand mij zegt dat Jezus mij altijd vrede toespreekt dan is dat zo en is het aan mij daar op te reageren?

JA! ……. Blijf in zijn liefde!

Hier ligt de kern en de bron van de post-individualistische samenleving. Wij zullen met zijn allen individueel moeten ontdekken wat het zeggen wil dat iemand ons met vrede en liefde benadert omdat wij er als individu zijn. En wij zullen daarbij moeten blijven. Geen redenen in onszelf gaan zoeken waarom die ander dat zegt of vindt of doet. Die ander doet dat en vindt dat en zegt dat. Iemand die mij dat zegt zegt dat niet uit zichzelf, maar via de band van Jezus.

Maar we kunnen niet bewijzen dat Jezus ooit heeft bestaan. We kunnen ook geen beroep doen op het feit dat de bijbel dat zegt want dat is geen voor individualisten overtuigend bewijs. We kunnen zelfs niet bewijzen dat de bijbel (of de koran of het boek van mormon of welk ander boek dan ook maar) het onfeilbare Woord van God is. En dus kunnen we ook niet op dat bewijs terugvallen. En het is maar goed ook dat we dat niet kunnen bewijzen. Als wij één van die dingen namelijk wel zouden kunnen bewijzen zouden we daarmee aantonen dat ons verstand en onze verstandelijke methodes hoger en beter zijn dan de bijbel. De bijbel onderwerpt zich dan immers aan onze waarheidsvinding en is dan per definitie minder dan ons verstand. Gelukkig kunnen we het niet bewijzen. Maar als we het niet kunnen bewijzen hoe kunnen we dan weten dat het waar is?

Omdat het ons wordt gezegd. Het wordt mij gezegd dat Jezus mij met vrede groet omdat hij van mij houdt. Zonder voorwaarde, zonder kwaliteiten in mijzelf als reden te noemen waarom hij van mij houdt. Onvoorwaardelijke liefde. Maar je kunt niet bewijzen dat hij bestaat? Nee, gelukkig niet. En daar gaat het ook niet om. Het gaat om de vraag of jij beaamt dat jij onvoorwaardelijke liefde nodig hebt om te kunnen leven. Heel erg individualistisch. Dat is de opdracht van Jezus: Blijf in mijn liefde.

Dat betekent dan ook dat Jezus zich niet stoort aan jouw tegenwerpingen of bedenkingen, voorwaarden die je meent te moeten creëren of eisen die je aan jezelf of anderen gaat stellen om aannemelijk te maken dat iemand van jou houdt. Het interesseert hem ten diepste niet. Hij houdt van jou.

Maar wat als Jezus nu een puur fictieve figuur is? Dan nog is mijn vraag aan jou: Wat doet het met je dat er onvoorwaardelijk van jou wordt gehouden? Wat doet het met jou dat ik zeg dat jij onvoorwaardelijke liefde waard bent en dat niet om wat je presteert, maar omdat jij er bent. Omdat je mens bent. Omdat je jij bent.

Je snapt natuurlijk ook wel dat dit niet mijn laatste blogje is. Er is nog veel meer te zeggen en te ontdekken, maar dit is wel de post-individualistische kernvraag. Dat ik die vraag uit de bijbel haal is niet zo interessant op dit moment. Het gaat om jou. Dat ik geloof dat de bijbel het Woord van God is is niet zo interessant als jij deze kernvraag niet beantwoordt. Blijf in mijn liefde! En nu moet je wel! Ja of nee. Je moet wel of niet aanvaarden dat er iemand van jou houdt omdat jij er bent en omdat jij jij bent. Bij niet-aanvaarden blijf je ronddwalen op zoek naar zingeving. Bij wel-aanvaarden zul je zien dat zingeving al bestaat omdat iemand van je houdt omdat je er bent. Jouw zijn is de reden van zingeving. De weg waarlangs is de liefde van iemand die door alle tijden en plaatsen heen aanwezig is, iedere keer als iemand (ook jouw eigen gedachte is iemand) zegt: Vrede voor jou! Blijf in mijn liefde.

(wordt vervolgd)