De post-individualistische samenleving (61)

Dit bericht is 841 keer gelezen!

De onderhond (2)

Het is alsof Jezus mijmert, in zichzelf de dingen op een rij zet. Hoe zat het ook al weer? O ja! “Ik moet de werken doen van Hem Die Mij gezonden heeft, zolang het dag is; er komt een nacht waarin niemand kan werken. Zolang Ik in de wereld ben, ben Ik het Licht der wereld.” En met die woorden kijkt hij naar de blindgeboren man. “Ik moet de werken doen …. Dat ben ik in deze relatie, dat is mijn plaats.” En die plaats geeft Jezus weer door te zeggen “Ik ben het licht van de wereld”. Je merkt, ik maak het niet groter dan deze ene ontmoeting. De ontmoeting tussen van Jezus en een blinde man. Jij en ik, verder niet. Samenleven na het individualisme. En Jezus maakt dat duidelijk door en in wat hij nu gaat doen.

Jezus spuugt op de grond, maakt van dat spuug een beetje modder en smeert dat op de ogen van de blinde man en geeft hem de opdracht zich te gaan wassen in het bad Siloam. Dit soort magisch aandoende rituelen zijn we eigenlijk niet van Jezus gewend. Doorgaans spreekt hij en het is er. Dat is meestal ook de wijze van de bijbel. Woorden maken de werkelijkheid. Woorden zijn genoeg voor schepping en verlossing. Dit keer echter wat handelingen. Die zijn uiteraard niet voor niets. Het is aanschouwelijk onderwijs. Door deze handelingen zal deze man het licht zien. Net zoals God ooit modder maakte en de mens het licht deed zien (Genesis 2). Het is dan ook opmerkelijk dat Johannes letterlijk schrijft “Hij streek zijn modder op de ogen” en niet “hij streek het slijk op de ogen van de blinde”. Er is dus iets aan de hand met die modder, niet medicinaal, maar relationeel. En de opdracht om zich te gaan wassen in het Siloambad verwijst naar overgave aan God. Het bad werd ook gebruikt om offerschapen voor de dienst in de tempel te wassen. Dit wassen is dus niet alleen maar om schoon te worden, het heeft een spirituele lading, er wordt een vermoeden gewekt van een relatie met God. En neem nu niet de afslag dat de man dus zijn zonden moet belijden, want Jezus ontkende dat eerder in het gesprek met zijn discipelen.

De liefde van Jezus is uit op zien en licht. Wij moeten uitkijken dat we de spirituele setting waar Jezus de ontmoeting met deze man in plaatst niet godsdienstig gaan duiden in termen van zonde en vergeving, gebrokenheid en herstel. Jezus heeft dat immers net ontkend. Het gaat ook niet om het feit dat blindheid maakt dat de blinde kan rekenen op degradatie door zijn medemensen. Het gaat veel meer om naastenliefde geven van Jezus’ kant en naastenliefde ontvangen van de kant van de man en het licht en zien dat daaruit ontstaat. De man doet wat Jezus zegt. Hij ontvangt en daarmee is de post-individualistische samenleving een feit en wordt er een nieuwe werkelijkheid geboren. Hij ziet en dat verandert de hele samenleving die hem tot op dat moment bekend was. Dat deze post-individualistische samenleving de maatschappij op zijn grondvesten laat schudden zien we in de volgende blogs.

(wordt vervolgd)