De post-individualistische kerk (bij blog 38)

Dit bericht is 908 keer gelezen!

Eigen keuze

Hoewel er al vervolgblogs klaar staan om gepubliceerd te worden knaagt er iets aan me dat ik eerst een plek moet geven. Het gaat om de andere kant van blog 38. In blog 38 gaat het om de eigen individualistische keuze en het niet kijken naar anderen als het om jouw verantwoordelijkheid gaat. En ik sta daar achter. Maar er knaagt iets. Het lijkt namelijk net alsof ik in de hele serie uitga van de mondige, zelf kiezende en extraverte mens, die rijk aan keuzes is. Een beeld van de mens dat door veel mensen wel wordt gewenst, maar ook als niet reëel wordt gezien. Hoe vaak ervaren we niet dat we klem zitten en dus niet in staat om de eigen gewenste keuze te maken, laat staan uit te voeren. Nu zijn er geloofsidealisten die roepen dat als je maar echt gelooft het ook zeker zal gebeuren, maar met die roedel wil ik niet te snel meehuilen. Want ook die roepstem is een vrucht van individualisme, maar dan gehuld in een gewaad van bijbelteksten. Er is namelijk meer aan de hand dan het zwart-witte dat ons in het individualisme wordt gepresenteerd. Laat ik een voorbeeld geven. Disclaimer: Elke overeenkomst met bestaande personen berust op louter toeval (Voor de liefhebber: Heidelbergse catechismus antw. 27).

Als mensen in onze tijd naar het leven van Aisha kijken zullen ze snel concluderen dat haar leven is klem gelopen door het toeslagenschandaal. Financieel is het een drama, een diepe put waar je rekenkundig niet meer uit kunt klimmen. Sociaal heeft ze bijgevolg zo goed als geen mogelijkheden. Haar kinderen wonen niet meer bij haar. En uiteraard grijpen de dingen haar zo aan dat ze mentaal op het randje leeft en laat in de ochtend wakker wordt als de medicatie het toelaat. Een leger van officials omringt haar, maar het zijn officials, mensen met een 9-5 baan en dossiernummers, die zelf een ander leven leiden. En dat geldt eigenlijk ook voor de niet-officials die zij nog tegenkomt in haar leven. De mensen zijn er even, drinken thee, luisteren en gaan weer hun eigen weg. Voor Aisha is deze hele blogserie b*llsh*t. Ze leest hem overigens ook niet. En wij die hem wel lezen hebben misschien niets met Aisha. Ook wij luisteren en drinken thee en gaan vervolgens onze eigen weg. Je snapt hoop ik dat blog 38 aan me knaagt. Moeten we Aisha gaan vertellen dat het haar eigen keuze is?

Het klinkt vreemd maar ik vind dat nog niet zo’n slechte gedachte. Als je het Aisha gaat vertellen ben je deel van haar leven geworden. Maar Aisha kijkt jouw aan met de vraag: Hoe dan? En dan bedoelt ze niet of jij haar kunt vertellen waarom deze ellende haar schuld is, maar hoe de weg er uit haar eigen keuze is. Waar keuze? Wie keuze? Hoezo keuze? En geloof me, ook in mijn leven zijn er Aisha’s die door het oog van de naald gaan. Maar ze zijn er. En het stomme is dat ik zeker weet dat ze er altijd zullen blijven. Ik baseer me op een woord van Jezus dat je “de armen altijd bij je hebt”. Dat is dezelfde Jezus die ons oproept tot een eigen keuze. Dezelfde Jezus die de zin van mijn bestaan legt in het liefhebben van mijn naaste. En kijk dan Aisha eens aan. Voor haar gelden dezelfde woorden.

Opeens realiseer ik me dat mijn naaste mij gegeven is zodat ik niet onbarmhartig, afstandelijk en op mezelf gericht zou raken. Dat zou pas echt mijn dood betekenen en het einde van de zin van mijn bestaan. Aisha is van mij uit gezien in de eerste plaats een gave aan mij en niet een opdracht. Die gave is bedoeld om niet verloren te gaan in zinloosheid. Kan Aisha daarin kiezen? Jazeker, ze kan haar mond houden en haar eigen verantwoordelijkheid niet zien. Ze kan in een slachtofferrol wegkwijnen, maar ze kan mij ook in naastenliefde aanspreken. Want we zullen moeten leren dat de zin van ons bestaan niet zit in geld en goed, maar in naastenliefde. Dat zullen we dan allebei moeten doen. Ik kan de verantwoordelijkheid niet bij de ander leggen, maar dat kan Aisha ook niet. Waar de Aisha’s in Nederland dan ook wegkwijnen en vergeten worden of zelfs geblamed en geshamed zijn de Aisha’s verantwoordelijk zich te geven aan de andere Nederlanders, maar zijn de andere Nederlanders verantwoordelijk zich te geven aan Aisha. En in beide gevallen is het een keuze en het oppakken van naastenliefde als zin van het bestaan.

(wordt vervolgd)