De post-individualistische kerk (31)

Dit bericht is 1223 keer gelezen!

Gevonden willen zijn

De zin van het leven is dus (zie vorige blogjes over “vinden”) volgens Jezus meer dan een idee, een eigen invulling of een individualistische keuze. De zin is iets dat jou vindt. Dat is een andere invalshoek dan je eigen zin maken of kiezen. Als naastenliefde de zin van jouw bestaan is dan zou je daar ook hetzelfde van willen zeggen, namelijk dat de naastenliefde jou “vindt”. Maar LET OP, dat is niet hetzelfde als dat een andere van jou gaat houden of dat je de liefde van een ander toe moet laten. Naastenliefde is zelf de zoeker, de verbinding, de zin en zingever. Als naastenliefde jou heeft gevonden betekent dat dat je er alles voor over gaat hebben om in naastenliefde te leven, naastenliefde te ontwikkelen, jouw leven af te stemmen op naastenliefde. Maar een tweede LET OP: Dit betekent niet dat de naaste de essentie van jouw bestaan wordt. De essentie, de zin is de naastenliefde zelf. Die naastenliefde moet jou dus “vinden”.

Dat is een wel heel vreemde opmerking. Er zit “iets” tussen jou en jouw medemens en dat “iets” moet jou vinden of door dat “iets” moet jij je laten vinden. En iedere keer passeer je het opnieuw als je naar je naaste gaat. Misschien moeten we wel zeggen dat het er alleen maar is als jij en je naaste elkaar in liefde raken. Het “ontstaat” daar. In die aanraking. Maar het is er niet alleen als jij of de ander iets doet. Liefde is er dus ook als jij je er niet op “aansluit”, als jij niet liefhebt of geen liefde ontvangt of geen liefde toelaat. Een heel merkwaardig bijbelgedeelte kan je helpen dit te begrijpen. In Mattheüs 10 lezen we: ¹² En als u een huis binnengaat, begroet het dan. ¹³ En als dat huis het waard is, laat dan uw vrede erover komen, maar als het dat niet waard is, laat dan uw vrede tot u terugkeren. ¹⁴ En als iemand u niet ontvangt en niet naar uw woorden luistert, vertrek dan uit dat huis of die stad en schud het stof van uw voeten. In deze woorden is vrede een ding, misschien zelfs een levend ding, een werkend ding. Maar de vrede kan alleen werken als de vrede wordt ontvangen. Als hij niet wordt ontvangen neem hem dan weer mee, want waarom zou je iets verspillen aan mensen die het niet willen hebben en er mee werken. Voel je de connectie tussen jou en de ander?

Datzelfde gebeurt met liefde. Waar je ook kijkt en leest in de bijbel is liefde een ding, een organisme, een entiteit. Jij kunt het geven of ontvangen en daarmee krijgt de liefde kans om te werken. Maar jij bezit de liefde niet en de werking van de liefde is ook niet afhankelijk van mijn kracht, inzet, gaven en talenten. De liefde is autonoom en zelfwerkend. Het enige dat kan gebeuren is dat mensen, jij en ik, de liefde buiten ons leven en buiten ons handelen houden. Dan zijn onze woorden en daden liefde-loos, zonder liefde. En net zoals elke daad-zonder-goed kwaad is is ook elke daad-zonder-liefde zinloos, want liefde-loos.

Je ziet dat als Jezus de ultieme zingeving van ons bestaan in naastenliefde legt deze zingeving meteen een vraag stelt aan jouw en mijn ontvankelijkheid. Natuurlijk heeft ieder mens liefde nodig, maar het is de vraag of ieder mens ook ontvankelijk is of wil zijn voor liefde. Anders gezegd: Het is de vraag of ieder mens gevonden wil worden. Tref je nu iemand aan die niet gevonden wil worden laat hem of haar dan los. Geloof dat de liefde wel weer andere wegen vindt en dat dat dan blijkbaar niet van jou afhankelijk is.

Het zal je niet verbazen als ik dit blogje eindig met de gedachte dat de KERK overal aanwezig is. De logica is vrij eenvoudig: KERK is dat wat van Heer is, God is liefde, liefde is de zin van ons bestaan en liefde kun je toelaten en geven. Liefde IS dus, ook buiten jou en mij om, ook zonder jou en mij. Ons leven is echter zonder zin als ons leven zonder liefde is. Maar het is meteen duidelijk dat liefde ons verlost van puur individualisme terwijl tegelijkertijd een individualistische levenshouding nodig is. De vraag is dan echter: Wil jij gevonden worden?

(wordt vervolgd)