De post-individualistische kerk (18)

Dit bericht is 1122 keer gelezen!

Liefde

We passeren in dit blogje een essentieel station. Kijk maar of je hier van de trein stapt of niet. De kernvraag: Wat is naastenliefde? Die vraag kun je zelfs nog terug brengen naar “wat is liefde”? Anders gezegd: Waar hebben we het nu al die tijd eigenlijk over? De meesten van ons hebben natuurlijk wel een beeld, een idee van wat liefde voor ons is of zou moeten zijn. Sommigen weten het helemaal niet en dat is erg pijnlijk. Het zegt namelijk iets over hun wording en groei in deze wereld. En voor hen kan ik alleen maar hopen dat de mensen om hen heen doen wat Jezus zei, want alleen zo kunnen ze leren wat liefde is. Maar aangezien ik het essentiële antwoord op vraag naar de zin van het leven bij Jezus heb weggehaald is het logisch dat ik dat ook met het antwoord op deze vraag doe. Waarom? Wel, we zagen dat het antwoord van Jezus op de vraag naar de zin absoluut hout snijdt. Heb je naaste lief want hij is als jij. Dan mogen we ook enige verwachting hebben van zijn uitleg van liefde. Maar de vraag wordt heel indringend of je het antwoord volgt of niet.

Jezus geeft een kernachtige verklaring van liefde in Johannes 15:13 waar hij zegt: “Niemand heeft een grotere liefde dan deze, namelijk dat iemand zijn leven geeft voor zijn vrienden”. De liefde komt voor Jezus dus daar het duidelijkst naar voren waar iemand zijn leven geeft voor zijn vrienden. De ander, de vriend, is dus meer waard dan het behoud van het “ik”. Je geeft jezelf weg aan de ander. Dat klinkt heel radicaal en massief, maar laten we bij het begin beginnen. Je kunt jezelf weggeven een beetje tijd of wat geld, hulp of aandacht. Je hoeft dus niet meteen te sterven voor de ander. Jezelf geven aan de ander doe je ook als je iemand voor laat gaan bij de kassa. Je geeft een stukje van jou tijd en plaats. Of wanneer je 112 belt voor iemand die is gevallen. Of iets van de bovenste plank pakken als de ander niet lang genoeg is. Een klein begin, maar essentieel. Je laat namelijk zien dat je de wereld van de ander binnen stapt, aandacht hebt en jouw tijd en plaats geeft aan de ander.

Uiteraard is er een ultieme liefde voor de ander, namelijk als je werkelijk jouw leven geeft. Dat kun je maar één keer doen. Een heel indringend voorbeeld kwam ik een paar maanden geleden tegen. Ik was in Sobibor en leerde daar over de opstand en uitbraak van 14 oktober 1943. Ongeveer driehonderd gevangenen braken uit het kamp. Maar de eersten die uitbraken moesten ook als eersten het mijnenveld rond het kamp door. Zij stapten op de mijnen, lieten het leven. De medegevangenen die na hen kwamen wisten nu waar ze veilig konden lopen. Die eerste uitbrekers gaven letterlijk hun leven voor hun naasten. Hoe verwarrend deze situatie ook is als je er over na gaat denken, hoe gedreven door adrenaline deze eersten ook zullen hebben gerend, de woorden van Jezus resoneren door de bossen van Sobibor: “Niemand heeft grotere liefde …..”

Zover komt het voor ons vandaag waarschijnlijk niet. Maar als het wel zover komt is het te hopen dat je eerder in kleinere, alledaagsere dingen hebt geleerd dat naastenliefde de ware zin van jouw leven is en dat je elke dag in de gelegenheid bent geweest om die naastenliefde te leren en te oefenen. Hopelijk heb je leren zien wat er uit één daad van naastenliefde groeide zodat je groeide in geloof in naastenliefde. Natuurlijk weet ik dat als je het probeert vast te pakken het meteen weer weg is. Het gaat ook niet om de definitie maar om jouw keuze. Het gaat er om dat je in het leven van de ander de vrucht, het resultaat van jouw naastenliefde ziet. In zijn blijdschap, in haar ontspanning, in iemands veiligheid of rust. Hopelijk “voel” je nu in jouw geest door jouw meedenken dat er een stukje van jezelf naar de ander gaat. Wellicht zou je even bij dat “gevoel” kunnen blijven staan, want ik ga daar mee aan de slag. Op dit moment is het belangrijk jezelf te vragen of je deze weg verder wil aflopen …….

(wordt vervolgd)