De post-individualistische gemeenschap (43)

Dit bericht is 976 keer gelezen!

Het fundament en de strijd

En zo staan we aan de basis van een samenleving waar voor jouw als individu de naastenliefde een geloofskeuze is. Je kiest voor naastenliefde omdat die naastenliefde zin aan jouw bestaan zal geven, de zin van jouw bestaan is. Inmiddels zal duidelijk zijn dat ik de naastenliefde als de bron, de basis, de vormgeving en de inhoud van de zin van het individuele leven beschouw. Individualisme dat op het IK gericht is sterft, individualisme dat op de naaste gericht is doet zin geboren worden en maakt bijgevolg het IK sterker. En deze geloofskeuze is radicaal. Je gaat namelijk met deze geloofskeuze in tegen de grondstructuur van onze westerse, neo-liberale op consumptie gebouwde maatschappij. De maatschappij waarin je leeft koppelt waarde namelijk aan economische groei, welvaart aan meer en geluk aan consumptie. En deze stimulansen (groei, meer en lekker) lijken oppermachtig. Als je vanuit de naastenliefde gaat leven, omdat je gelooft dat daarin de zin van jouw leven duidelijk zal worden, zul je in een strijdperk terecht komen. En dan bedoel ik niet alleen het feit (1), dat in jou de consumptieve stimulansen er alles aan zullen doen om jou voor gek te verklaren. Naastenliefde is namelijk ook (2) een bedreiging voor die stimulansen in het geheel van de maatschappij. En om het nog erger te maken (3): Je zult de strijd gaan voelen omdat jouw naastenliefde wordt uitgebuit en uitgezogen door de consumptieve stimulansen in het leven van de medemens. Laat ik deze drie wat nader bekijken.

Maar eerst: De wereld om ons heen roept in alle toonsoorten dat economische groei en welvaart de drijfveren van zin en geluk zijn, maar dat is ten principale onzin, een leugen en bedrog. Economische groei en welvaart parasiteren op mensen door gebruik te maken van ons egoïsme, begeerte en genotzucht, maar ondertussen maken ze de wereld onmenselijk en onleefbaar. Onmenselijk omdat op alle vlakken het verschil en de kloven tussen mensen en groepen mensen steeds duidelijker en dieper worden en onleefbaar omdat de wereld de economische groei en welvaart nog maar een paar jaar aan kan. Gaan we zo door dan sterft binnen niet al te lange tijd het grootste deel van de mensheid uit. We vreten onszelf op als een pier, die aan zijn eigen staart is gaan knagen en hap voor hap zichzelf naar binnen werkt. Deze beweging is zo sterk dat hij ons in de genen zit. We kunnen bijna niet niet onszelf opeten. En met onszelf bedoel ik dan de mensheid als geheel. Let op het feit, dat iemand een jacht koopt voor een bedrag waar 10.000 leefbare jaarinkomens (voor Nederlandse begrippen) uit kunnen worden betaald. Een enorme kloof, resultaat van wat wij allemaal willen.

Wij, dus ook ik en ook jij. En dat is punt 1. De felste strijd die je zult moeten voeren om de zin van jouw leven in naastenliefde is de strijd met jezelf. Je moet los komen van wat de maatschappij je altijd heeft geleerd, namelijk vooral goed zorgen voor jezelf omdat je zelf verantwoordelijk bent voor jou. Het is de kern van de hyper-individualistische levenshouding die al eeuwen aan het groeien is in onze maatschappij. We zijn er door en door van vergeven. En het zit ook in mijn kern en in jouw kern. Het gekke is dat zelfs de oproep tot naastenliefde gevoed kan worden door dit vergif. Het is namelijk goed voor mij en de zin van mijn leven om mijn naaste lief te hebben. Dan is het geen geloof in naastenliefde meer, maar een manier van zelfbehoud. Dit is een uitermate taaie strijd in onszelf. De overwinning in deze strijd behaal je door je te richten op de naaste omdat de naaste de naaste is. En dat doe je in het geloof dat je daar de zin van jouw leven zult vinden.

Maar (punt2) de stimulansen van onze maatschappij (groei, meer en lekker) zullen zich niet zomaar gewonnen geven. Door jouw naastenliefde daag je die stimulansen namelijk uit. Door de naaste lief te hebben ontneem je deze stimulansen hun eerste plaats in het leven. Naastenliefde kent namelijk geven, minder en strijd als wapens. Naastenliefde is zelf de stimulans en door te geven, zelf te minderen en de strijd aan te gaan met de idiotie van onze wereld zul je uit naastenliefde groeien, meer ontvangen en genieten, maar dan niet meer op de manier die de westerse economie propageert. En geloof me: De economie kent allerlei trucs. leugens en listen om jou van dit spoor af te krijgen. Zo zal de koper van het voornoemde jacht zeggen dat ik jaloers ben en hij heel veel mensen aan het werk houdt.

En (3) de lastigste vijand van naastenliefde is wel het wantrouwen ten opzichte van jouw medemens. Naastenliefde kan heel gemakkelijk door de ander worden uitgebuit. De strijd met de eerder genoemde stimulansen zit namelijk niet alleen in jezelf maar ook in de persoon die jij in naastenliefde benadert. Je zult jouw wantrouwen moeten overwinnen door het aanvaarden van de mogelijkheid dat je verliest. Het woord “verlies” alleen al is een waarde-oordeel. Wat verlies je namelijk als je de naaste liefhebt? Dat zal altijd minder zijn dan wat je verliest als je de ander niet liefhebt.

Het fundament van een post-individualistische gemeenschap is dus niets meer of minder dan naastenliefde. Al het andere blijft niet bestaan.

(wordt vervolgd)