De post-individualistische kerk (16)
Het Higgs Boson
Het is uiteraard duidelijk dat ik geen quantum-fysicus ben en geen enkel verstand heb van LHC’s, fields of bosons. Toch ga ik een klein stukje quantum-fysica gebruiken om je iets duidelijk te maken over de naastenliefde. Ik begin met gebruik te maken van een prachtig vergelijk dat ik las in een artikel dat ging over het Higgs Boson. De schrijver vroeg zich af of vissen weten dat ze in water zwemmen. Zij bewegen zich vrij in een ruimte, gaan omhoog en omlaag, naar links en rechts. Maar weten zij dat zij in water zwemmen? Zijn zij zich bewust van hun vloeibare omgeving? Eenmaal ondergedompeld in een enorme bak water (de oceaan bijvoorbeeld) “zie” je het water niet meer. Slechts met een flinke theoretisering kunnen vissen vermoeden dat ze in een substantie zitten. Hetzelfde, zo schreef een natuurkundige, is met het universum aan de hand. Wij “zien” de substantie niet waar we ons in bevinden en omringt en doordringt het ons totaal. Het is overal in en om ons. Wij “drijven” er als het ware in. Een soort veld (Higgs Field) dat bestaat uit deeltjes (Higgs Boson).