“…. bid dat dit onheil ons mag verlaten.”

Dit bericht is 2384 keer gelezen!

Woorden van de minister van Justitie Grapperhaus voorafgaand aan het kerstfeest. Hij sprak uit dat hij dit keer “onwrikbaar” was en dat de kerken alleen online diensten moesten uitzenden en alle mensen thuis moesten bidden dat dit onheil ons mag verlaten. Ik laat me niet uit over ministeriële bevoegdheid en ambtelijke reikwijdte en ook niet over persoonlijke intenties en voorbeelden. Ik zal ook zwijgen over wat ik denk als een minister mij beveelt wat ik bidden moet. Maar de oproep tot gebed raakt mij wel en daar wil ik toch wat over kwijt. Voorop gesteld: Persoonlijk bid ik dit gebed. Straks zal duidelijk worden waarom. Maar ik zal het gebed niet uitspreken als ik de gemeente voorga in gebed op zondag.

Het mag op het oog een heel legitiem gebed zijn. God is de God van liefde en Hij kan toch niet willen dat mensen zo intens lijden onder een pandemie! Sterker nog: Doorgaans worden de dingen omgedraaid. Als God de pandemie niet bestrijdt vinden wij Hem geen God van liefde en geloven wij niet in Hem. Het zal je duidelijk zijn dat wie dit zegt de mening is toegedaan dat God de waarborg moet zijn van een leven waar wij van kunnen genieten. Ons genot is dan de maat van de dingen en God, de Schepper van hemel en aarde, heeft op zijn minst iets niet goed gedaan als Hij het leven niet zo kan arrangeren dat wij er van kunnen genieten. Deze levenshouding wordt meteen duidelijk als we van de eerste Covid-19 schrik zijn bekomen. Even de verwarring tonen: We komen weer bij elkaar, vliegen weer, gaan weer op vakantie en hebben de grootste moeite om afstand te houden. Of we durven het huis niet uit en laten de online-supermarkt overuren draaien. We protesteren onze longen uit ons lijf tegen de maatregelen of tegen een te ruime interpretatie van de mogelijkheden en hebben geen boodschap aan de overvolle ziekenzalen en het uitgeputte personeel of verschuilen ons er juist achter. Nederland is verdeeld. Ook het vuurwerkverbod zal het volgend jaar niet op de nu toegepaste manier halen. Zelfs de regering subsidieert enerzijds liever de KLM dan dat ze het zorgpersoneel adequaat beloont en gaat anderzijds steeds overstag als een mening of besluit ergens niet goed valt. En wij staan daar achter. Vliegen mag niet te duur worden, toch?

Wat vragen wij dan van God als wij bidden dat “dit onheil ons mag verlaten”? Stel dat God ons gebed zou verhoren! Stante pede zouden Covid19 en zijn mutaties zijn verdwenen. Wat dan? Dan staan wij weer in deze wereld in onze eigen verantwoordelijkheden. Hebben we dan wat geleerd? Hebben we dan geleerd dat we moeten uitkijken met wat we eten omdat een virus zomaar kan overspringen van geconsumeerd dier naar de mens? Hebben we dan geleerd dat we niet de hele wereld over moeten reizen omdat een virus in no-time verspreid is? Hebben we dan geleerd dat we zorgvuldig moeten zijn in de omgang met elkaar omdat eenzaamheid zomaar weer welzijnsvijand nummer één kan worden? Belangrijkste van alles: Leren we dan God danken voor het goede leven dat Hij ieder gunt en gaan we dan eindelijk de kloof arm-rijk dichten en alle mensen gelijke kansen geven? Ik ben gelovig, maar niet goedgelovig. Ik geloof er niets van dat wij als mensen dan een maatschappij gaan nastreven waar de risico’s op een pandemie zijn uitgesloten of op zijn minst tot een minimum zijn teruggebracht. Ik geloof er niets van dat wij daadwerkelijk offers willen brengen voor een veilige maatschappij voor zoveel mogelijk mensen. Waarom zou ik God dan vragen om dit onheil van ons weg te halen? Wij zijn de (mede)oorzaak van deze ellende, misschien wel dé oorzaak. En als wij niet veranderen …..

Maar ik zei toch dat ik dit gebed wel zou bidden? Zeker, maar met een heel andere bedoeling dan bovenstaande. Ik geloof namelijk dat er maar één manier is om dit onheil van ons af te nemen, namelijk dat deze wereld ophoudt te bestaan. Dan is het echt voorbij, anders niet. Anders komt er gewoon nieuw onheil. Maar zou ik dan willen dat deze wereld ophoudt te bestaan? Ja!! Er is veel te veel leed waar ik niets aan kan doen. Niet zozeer in mijn leven. Ik heb het zelf heel OK in deze wereld. Maar miljoenen anderen niet. Geen eten, geen huis, geen onderwijs, geen toekomst, geen gezonde omstandigheden, geen medische zorg, geen maandverband en ga zo maar door. En ik kan er zo goed als niets aan doen. Sterker nog: Als ik de overbuurvrouw in haar bijstand een beetje wil helpen wordt ze gekort op haar uitkering! God, laat dit alsjeblieft ophouden! Maar dat kan alleen als deze oude wereld vergaat.

Nu is dit gebed voor mij niet moeilijk. Ik geloof dat er dan een nieuwe aarde komt waar geen leed en ellende meer zal zijn. Ik ruil de oude graag in! Voor iedereen die het hier beroerd heeft. En voor allen die het niet beroerd hebben, zodat ze zullen zien wat werkelijk goed is. Ik zal het alleen niet bidden als ik een gemeente voorga in gebed, want ik heb geen idee of de mensen in de kerk dit gebed met mij meemaken. Ik mag ze er in ieder geval niet toe dwingen. En we bidden nog steeds in de kerk. Met weinig aanwezigen (één, twee handjes vol) en met veel meer online (een paar honderd). En dat blijven we doen, zodat er altijd gebed op aarde zal zijn of een minister ons er nu toe oproept of niet. We bidden ook voor de regering, want gebed hebben ze nodig!

Nu weet ik niet of minister Grapperhaus mijn persoonlijke gebed bedoelde, toen hij zijn uitspraak deed, maar ik bid dagelijks dat deze wereld mag ophouden, want wij mensen zullen elkaar altijd blijven misbruiken. Laat Gods wereld komen! Sommigen maken zich dan zorgen dat hun kind, dat misschien niet gelooft in God, niet op die nieuwe wereld zal worden toegelaten. Ik denk dan bij mezelf (naar een woord van Jezus) dat als jij al zoveel van jouw kind houdt dat je in deze oude wereld zou willen blijven wonen om niet zonder jouw kind naar de nieuwe te hoeven gaan, jouw liefde het nog niet haalt bij de liefde van Hem, die Liefde is! En dus bid ik: Heer, laat uw nieuwe wereld komen, keer dit onheil van ons af!