Bezinning door constatering

Dit bericht is 3641 keer gelezen!

Mijn gewaardeerde broeder en collega, die ik zeer vertrouw, Arie Versluis schreef in de Wekker van 26 oktober j.l. naar aanleiding van de laatste reuringen in ons kleine kerkenverband: “Bovendien, en veel belangrijker, zullen we het inhoudelijke gesprek moeten voeren. ….. En misschien moeten we er ook eens over spreken hoe het komt dat we de Schriften soms zo verschillend verstaan. We hebben elkaar als kerken gekregen en we hebben elkaar nodig. Ook los van de laatste weken is bezinning op de verhouding kerk en kerkverband daarom zeer nodig.” Een paar dingen laat ik in mijn reactie hierop liggen. De relatie tussen schriftverstaan en kerkenverband bijvoorbeeld. Die is voor een volgend blog. En ook het gedeelte, dat ik met ….. heb weggehaald hou ik voor later. Waar het mij nu om gaat is het zinnetje, waarin Arie opmerkt dat we ons eens moeten afvragen hoe het komt dat we de Schriften soms zo verschillend verstaan.

Mijn eerste reactie is blijdschap. Het doet me goed te horen dat de constatering wordt gedaan dat we de Schriften soms zo verschillend verstaan. Dat feit is namelijk al zo oud als de Schriften zelf. De Schriften zijn een communicatiemiddel tussen de Allerhoogste en de mensen op aarde. De Allerhoogste weet hoe verschillend mensen zijn. Wij kunnen van onze kant slechts een flauw besef hebben van de grootsheid en veelkleurigheid van de genade van de Allerhoogste. De HEER beschrijft bij tijd en wijle die veelkleurigheid wel en vertelt ons ook, dat Zijn gedachten niet onze gedachten zijn, maar die veelkleurige genade is niet in mensenwoorden uit te drukken en zijn gedachten niet te vangen in letters en zinnen. Het is God niet mogelijk om Zijn grootheid vast te leggen in een boek. En dat wat Hij wel heeft vastgelegd van zijn grootheid is voor mensenbreinen tot op de dag van vandaag nog veel te groot. En dan hebben we het nog over een boek, dat zo klein is dat je het de hele dag kunt meedragen. Daarbij zijn de mensen zelf te verschillend om de Schriften eenduidig te kunnen lezen en uitleggen en dat is al zo vanaf de dag dat een eerste woord van God aan Hebreeuwse karakters werd toevertrouwd. Dus op de vraag hoe het komt dat we de Schriften soms zo verschillend verstaan weet ik het begin van het antwoord wel.

Nu ken ik mijn broeder Arie als iemand, die in het lezen en de uitleg van de Schriften een wat meer op uniformiteit gerichte weg bewandelt dan ik. Het is zijn passie om te verdiepen en uit te leggen, maar neemt daarin duidelijk minder ruimte in dan ik. Wellicht is dat karakter, de leeftijd, de opvoeding of persoonlijkheid. Wie zal het zeggen? Het is voor hem een hele stap te constateren dat we de bijbel soms zo verschillend uitleggen. Ik kan gerust zeggen dat ik me door die woorden ook herkend, gewaardeerd en vertrouwd voel. De drempel waar men (ik weet niet of Arie die drempel al voelt) vervolgens tegenop loopt als men dat inzicht heeft verworven is de drempel van het loslaten. Sommige bijbellezers haken bij dit inzicht af en kiezen voor de weg van een eenduidige uitleg. Men sluit de hekken en trekt zich terug op het terrein van de eigen inzichten, die men dan als enig juiste of meest juiste inzichten ziet. Voor hen is de drempel te hoog. Andere lezers stappen over de drempel en gaan met waardering voor de integriteit van andere lezers luisteren naar de varianten op hun eigen lezen. Ze laten hun eigen lezen niet los, maar brengen die in in het veelkleurige palet dat ze aan de andere kant van de drempel tegenkomen. Het laat zich raden dat de lezers die voor de drempel blijven staan het gedrag van hen die er over stappen duiden als verslapping en verwatering van de ware leer. Daar kunnen we helaas niets aan doen. Het is een kwestie van gebrek aan vertrouwen dat de HEER van het Woord Zijn Woord bewaart naar Zijn belofte.

Zij die de drempel overstappen komen in een land waar geloof nodig is en wel geloof in de trouw en de genade van de Allerhoogste. Zij geven zich over aan een dynamiek tussen mensen, zoals de HEER zich door Zijn Woord heeft overgegeven aan die dynamiek tussen mensen. Deze lezers hebben geloof nodig, dat de HEER trouw is aan Zijn Woord, dat het leven een gave is en niemand zijn broeder meer lief kan hebben dan wanneer je je leven geeft voor die broeder. In dat land van dynamiek leeft de kerk, maar ontstaan er geen versteende vormen. In dat land waait de wind van Gods Geest, maar weet niemand waar hij vandaan komt of waar hij heen gaat. In dat land verliezen mensen zichzelf aan de Waarheid, sterven ze met die Waarheid om met Hem op te staan in een nieuw leven. En ja, het Woord blijft bestaan en zal weer nieuwe en oude uitleggingen met zich mee brengen naar de volgende tijd totdat Hij komt. Mijn advies: Als je van de HEER de durf krijgt stap dan over de drempel. Het land is schitterend!